26 Σεπ. 2016

Συνεχίζεται η οφειλόμενη απάντηση στα ψεύδη και τις λαθροχειρίες

11 αντιλογίες για τις εξελίξεις (...εκείνος ξέρει!)

1. Το Grexit (το 2010) ήταν (και σε κάποιο βαθμό παραμένει και σήμερα -και μάλιστα μετά το Brexit) όχι αποκλειστικά και μόνον πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της ευρωζώνης! Ιδίως υπό τις συνθήκες της διαρκούς δημοσιονομικής πίεσης και στο πλαίσιο μιας εμμονικής προσπάθειας διαχείρισης της κρίσης στην ευρωπαϊκή οικονομία, που σήμερα πια αναγνωρίζεται πανταχόθεν ως αποτυχημένη και μονομερής και με αποτελέσματα που ευνοούν μια ομάδα χωρών και μόνον, εξ όλων όσες βρίσκονται στο ενιαίο νόμισμα.
2. Όχι! Οι ευρωπαίοι δανειστές μας δεν φέρονται εχθρικά προς τη χώρα στα προγράμματα στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Άδικα φέρονται! Ιδίως, αν αναλογιστεί κανένας «μοναδικότητες» της ελληνικής «διάσωσης», όπως για παράδειγμα την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με πιστώσεις που ενεγράφησαν στο δημόσιο χρέος, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της ευρωζώνης.
3. Η εμμονή στη λανθασμένη θέση ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, που είναι τεχνικά και λογικά έωλη, εκτός από εμμονική αποτελεί και μεγάλο «σφάλμα πολιτικής», ως τυχόν στάση της Ελλάδας απέναντι στους ευρωπαίους δανειστές της. Ιδίως, όταν η θέση αυτή εκστομίζεται από δημόσια πρόσωπα που απέτυχαν παταγωδέστατα να φέρουν την οιανδήποτε ρύθμιση του χρέους, παρ’ ό,τι οι ευρωπαίοι δανειστές μας είχαν δεσμευτεί προς τούτο και η Ελλάδα είχε εξασφαλίσει το πρωτογενές πλεόνασμα, ήδη από το 2013.
4. Οποιαδήποτε θέση για το χρέος, η οποία παραπέμπει σε χειρισμούς του προβλήματος μετά από δεκαετίες και εμμένοντας στην άποψη ότι οι «μεταρρυθμίσεις» αρκούν για την ανάνηψη της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας, χωρίς καμιά αλλαγή στις ισχύουσες αφόρητες δημοσιονομικές πιέσεις των δανειστών και σε συνθήκες χρηματοδοτικής επενδυτικής ασφυξίας, εκτός του ότι παγιδεύει την Ελλάδα στο σπιράλ της οικονομικής εξάρτησης για ολόκληρον τον 21ο αιώνα, είναι και τραγικά άστοχη σε τεχνικό και πολιτικό επίπεδο για να αποτολμάται η δημόσια υποστήριξή της. Η ζημία από την τυχόν υιοθέτηση αυτής της πολιτικής για την Ελλάδα των επόμενων γενεών, προφανώς υπερβαίνει κατά πολύ τη ζημία από την αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και γι’ αυτό τέτοιος συμψηφισμός ζημιών είναι απαράδεκτος! Η Ελλάδα, από μέρους της, διεκδικεί τους ρεαλιστικότατους στόχους παραμονής στη ζώνη του ευρώ, ουσιαστικής ρύθμισης του χρέους της από μεριάς των ευρωπαίων δανειστών της και λογικής χρηματοδοτικής στήριξης για τη δρομολόγηση της αναπτυξιακής ανάνηψης, που είναι στοιχείο εκ των ων ουκ άνευ για την επιστροφή της πατρίδας στην κανονικότητα.
5. Όχι! Η αναφορά του eurogroup τον Νοέμβριο του 2012 σχετικά με το ελληνικό χρέος είναι ηχηρότατο ψεύδος ότι δεν απέμενε παρά μόνο να υλοποιηθεί στο πλαίσιο του 2ου μνημονίου. Η αναφορά του eurogroup τον Νοέμβριο του 2012 σχετικά με το ελληνικό χρέος είχε καταρρεύσει ως δυνατότητα διαχείρισης του προβλήματος (ακόμη και ανεπαρκής), πολλώ μάλλον αφού τα δύο κορυφαία πρόσωπα της τότε ελληνικής κυβέρνησης έσπευδαν να δηλώνουν ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Τα ψεύδη και οι μισές αλήθειες δεν αλλάζουν την Ιστορία.
6. Όχι! Η πρόταση για νέο 4ο μνημόνιο προς κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας μετά το 2018 (που στο μόνο που συμβάλλει είναι «να ‘χουνε να λένε» κάποιοι ότι για το 4ο μνημόνιο θα φταίει τότε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) είναι επιζήμια για την Ελλάδα, διότι παρατείνει και επιτείνει την οικονομική της εξάρτηση. Οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας και με προτεραιότητα στις δημόσιες επενδύσεις και τις μικτές συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα (που είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος επανεκκίνησης της παραγωγικής διαδικασίας στην Ελλάδα) θα πρέπει να καλυφθούν από δανεισμό από τις αγορές με λογικά επιτόκια, που είναι απολύτως εφικτά, εφ’ όσον θα έχει προηγηθεί χαλάρωση των δημοσιονομικών πιέσεων στο πλαίσιο μιας ευρύτερης νέας ανάγνωσης της Συνθήκης της Λισαβόνας για όλην την ευρωζώνη, καλύτερη ρευστότητα και ένεκα του λεγόμενου «πακέτου Γιουνγκέρ», αλλά και -πρωτίστως- ουσιαστική ρύθμιση του ελληνικού χρέους.
7. Εκτός από επιζήμιο για τη χώρα είναι και πολιτική γελοιότητα να ασκείται κριτική (οσοδήποτε λανθασμένη κι αν πιστεύει κανένας πως αυτή είναι) σε μια ρύθμιση που προβλέπει πλεονάσματα από μηδενικά έως και 3,5% του ΑΕΠ, όταν ο ασκών την κριτική είχε συναινέσει σε πλεονάσματα 4% και άνω, με την ανόητη σημερινή δήλωσή του πως σκόπευε όμως να τα ...μειώσει! Στοιχειώδης αυτοσυγκράτηση είναι αναγκαία, κάποια στιγμή...      
8. Η πολιτική θέση ότι επειδή «ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κατέστρεψε τα πάντα» πρέπει να παραιτηθεί αυτοβούλως για να επιστρέψουν όσοι κυβερνούσαν έως το 2014 και να κάνουν εκείνοι εν συνεχεία μια καινούρια δική τους συμφωνία με τους δανειστές, μια συμφωνία επιστροφής στους όρους του 2ου μνημονίου, εκτός από πολιτικά αστεία είναι και θεσμικά πραξικοπηματικής εμπνεύσεως. Το περιεχόμενό της εικονογραφεί προθέσεις και δημοκρατικές ποιότητες όσων τολμούν να την εισηγούνται 
9. Παραμένει μεγάλο ψεύδος (κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει) η διακίνηση του ισχυρισμού ότι άνευ άλλης υποχρέωσης η Ελλάδα θα μετέβαινε από το καθεστώς του μνημονίου στο καθεστώς της προληπτικής πιστωτικής γραμμής από το 2015 (και αν δεν είχε κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.). Οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί προβλέπουν ρητά και κατηγορηματικά ότι για να ενταχθεί μια χώρα σε προληπτική πιστοληπτική γραμμή (της μορφής του ECCL, που συνεζητείτο για την Ελλάδα), προϋπόθεση ήταν (και παραμένει και σήμερα) η σύναψη νέου μνημονίου με τους ευρωπαίους δανειστές μας. Είναι καιρός πια το ψεύδος αυτό να σταματήσει να επαναλαμβάνεται. Μπορεί να μην απασχολεί τους διακινητές του ψεύδους αυτού η αξιοπιστία τους, αλλά η συνέχιση διακίνησής του διατηρεί τις φαντασιώσεις και τις αυταπάτες σε μερίδα Ελλήνων.
10. Το κλείσιμο της ΕΡΤ, το περιστατικό Μπαλτάκου, το φλερτάρισμα με το νεο-ναζιστικό εσμό και πολλά άλλα είναι κλασική περίπτωση coup! Λιγότερο θράσος και περισσότερη μνήμη στο τί έπραξε και τί ανέχτηκε έκαστος εκ των δημοσίως ομιλούντων όταν κυβερνούσε εκείνος είναι απαράβατη συνθήκη για τη βελτίωση του πολιτικού βίου μας.
11. Όχι! Δουλειά της δημοκρατικής παράταξης ασφαλέστατα δεν είναι η κατάρτιση ενός οδικού χάρτη επιστροφής στη συγκυβέρνηση με τη δεξιά, τον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά, που συνέβαλε καταλυτικά στην απαξίωση του χώρου. Δουλειά της δημοκρατικής παράταξης είναι η αποκατάσταση της προοδευτικής κατεύθυνσης του χώρου, η επανασύσφιξη των σχέσεών της με τις μεσαίες και χαμηλότερες εισοδηματικά κοινωνικές τάξεις που συνιστούν το φυσικό πεδίο παραταξιακής πολιτικής και η συγκρότηση σταθερού μετώπου ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τον νεο-φιλελευθερισμό και την δεξιά, ιδίως όταν αυτή εκτρέπεται σε ακροδεξιές θέσεις ή τις ανέχεται. Η παράταξη δεν μπορεί να λογίζεται ως συμπλήρωμα σε σενάρια διακυβέρνησης της Ελλάδας, ιδίως δεξιάς στόχευσης, και -αντιθέτως- η αυτονομία της (πρακτικά πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική) είναι αναγκαίος όρος για την ανασυγκρότησή της.